Motivación!

Ter unha clase animada, participativa e que non perdan o interese por ela, é unha tarea moi compricada, porque simplemente, todo aburre. Sobre todo cando se intenta mellorar, hai que criticar e isto xeralmente tómase a mal e deprime, entón pensas: "non servo para isto", "que trenco son"... o que te leva a perder o interese, xustamente ao contrario do que deberíamos facer, que sería ter afán de autosuperación. Por estes motivos o coordinador, debe empregar numerosas estratexias, para fomentar a mellora técnica dos participantes e que se sintan motivados. Isto é moi complicado conseguilo con todos os participantes, pero empregando estratexias coma estas, pódese conseguir:

• Técnica do éxito inicial:
• Plantexar pequenas tarefas de fácil execución para os alumnos.
• Preparar ben aos alumnos para executalas, facilitando as condicións necesarias para o seu éxito.
• Facer repetir esas tarefas eloxiándoos polo seu éxito.

• Técnica do fracaso con rehabilitación: Esta técnica busca crear na conciencia dos alumnos a necesidade de aprender determinados principios, regras ou normas cos que ainda no están familiarizados. Consiste no seguinte:

• Presentar a os alumnos un problema ou propoñerlles unha tarefa para a que non están ainda capacitados. Ao intentar resolvela tarea notarán que lles fsi falta algo para a súa resolución. Por este fracaso inicial, crease nos alumnos a conciencia da necesidade de aprender algo máis que lles está faltando.

• Expoñer entón o principio, regra ou norma do que carecían, explicándoo con toda claridade.

• Facer volver aos alumnos a tarefa inicial para que o resuelvan satisfactoriamente. É a rehabilitación despois do fracaso inicial.

• Como norma didáctica diremos que non convén abusar desta técnica, evitando levar aos alumnos a frecuentes frustracións.

• Técnica da participación directa e activa dos alumnos: temos que inducilos a que participen con suxerencias e traballo:
• No plantexamento e/ou programación das actividades, tanto na clase, coma fora dela.
• Na execución de traballos ou tareas.
• Na valoración e xuicio dos resultados
• etc

Coma estes hai outros moitos, que sde deben aplicar para manter un grupo contento e con motivación, o cal aumenta o seu rendemento.

Relevos 4x100m

A proba consiste nunha carreira na que se relevan catro corredores, nos que cada un deles recorre unha distancia de 100 metros. O primeiro comeza a carreira dende a liña de saída da carreira 400 metros lisos e os outros corredores sitúanse nunha marxe de 20m en cada subdivisión de 100m da pista. O testigo debe ser intercambiado dentro da zona para devandito propósito. Para facer o cambio o máis rápido posible, o atleta que espera o testigo faino dende o inicio da prezona, e comeza a correr cando o portador está chegando ca testigo. O cambio realízase con ambos os corredores a máxima velocidade, a man cambiada e o receptor a cegas, simplemente estende a man cara atrás cando o compañeiro lle manda.

Pista e zonas dos relevos 4x100m:

O testigo debe ter as seguintes características:

Para que vos fagades unha idea de como habería que facelo, aquí vos deixo unha demostración de alto peso mundial:

Tipos de saídas en atletismo

Según o tipo de carreira que se vaia a realizar, ten máis importancia facer unha saída a máxima velocidade ou é indiferente. Tendo isto en conta os atletas realizan a "saída baixa" para probas con distancias inferiores a 800m e para as de maior distancia empregan a "saída alta". Vamos a analizalas:

• Saída baixa:o seu obxectivo é maximizar o empuxe que as pernas fan sobre os tacos. Os tacos colócanse do seguinte xeito: o taco anterior colócase entre un pé ou un pé e medio por detrás da liña de saída e o taco posterior a pé e medio do taco anterior. O taco anterior colócase máis plano ca o posterior. Para saír o xuiz de saída di: "as súas marcas" e o corredor sitúase nos tacos, cas mans por detrás da liña de saída e apoiando so a xema dos dedos, colocando as mans en forma de V invertida e cos codos separados un chisco máis ca a anchura de ombreiros. A continuación o xuiz di: "listos" e os corredores levanta a cadeira por encima da altura dos ombreiros e sitúase ben nos tacos para sair a máxima velocidade. Por último o xuiz de saída dispara ao aire e os corredores intentan cambiar do reouso a máxima velocidade no menor intervalo de tempo para intentar gañar a carreira.

• Saída alta: realízase case de pé, cun pé lixeiramente adiantado e as rodillas flexionadas. Esta saída realízase en tres tempos:
• "As súas marcas": entón os corredores sitúanse detrás da liña de saída.
• "Listos"; os participantes flexionan lixeiramente as rodillas.
• Disparo: os atletas saen a unha velocidade media, dependendo da distancia a recorrer, co fin de dosificar a enerxía.

Equipamento para correr

Estamonos achegando ao inverno, polo tanto o frío empeza a facerse presente nas clases prácticas, nas cales saímos a correr as pistas de atletismo. Para facerlle fronte, debemos equiparnos devidamente co seguinte:

1. Os deportivos: hai unha variedade enorme de zapatillas no mercado adaptadas a cada tipo de pé, en xeral de boa calidade. Temos que buscar as que nos sexan máis cómodas e tamen nos pode asesorar algo sobre o tipo de zapatillas que nos son mellores.
2. Os calcetíns: os mellores son aqueles que son finos, teñan costuras planas, se adapten ben ao pé e non sexan 100% algodón, para que non se empapen tan doado de suor.
3. Os pantalóns: tanto poden ser pantalóns curtos ou mallas (largas ou curtas) de lycra. De cara ao inverno son preferibles as mallas largas, porque manteñen algo máis quentiños os musculos da perna e preveñen lesións musculares.
4. Camisetas e chaquetas cortaventos: estas prendas son ideais pola súa transpirabilidade e melloran o confort e o benestar mentres corremos.
5. Para convatir o frío: un bo gorro, xa que se perde moita calor corporal pola cabeza. Se padeces de mans frías uns bos guantes.